Vechtmissie
€20,00
‘Vechtmissie’ is een boek vol actie, intriges en zonderlingen over wat onterecht bekend staat als Nederlands eerste belangeloze internationale vredesmissie.
Aan de vooravond van Wereldoorlog I laat Nederland zich verleiden tot een militaire opbouwmissie in het zojuist onafhankelijk geworden Albanië. Een groep officieren onder leiding van generaal-majoor Willem de Veer en majoor Lodewijk Thomson reist af naar het door krijgsheren en intriganten verscheurd land. En dat allemaal in de licht ontvlambare Balkan, waar spoedig het startschot voor een bloedige wereldoorlog zal worden gegeven.
Terwijl romantici Albanië zien als een oriëntaals sprookjesland, raken de Nederlanders binnen de kortste keren verstrikt in een politiek wespennest dat ze niet begrijpen en waar niemand te vertrouwen is. Tegelijkertijd wordt de nauw aan de Oranjes verwante Duitse prins Wilhelm zu Wied door de grote mogendheden als uit het niets aangewezen als soeverein vorst van Albanië. Hij blijkt een ongelukkige keuze.
De Nederlandse opbouwmissie mondt uit in een regelrechte vechtmissie. Onder een vreemde vlag vechten de Nederlanders tegen ultranationalistische Grieken en boze moslimfundamentalisten: een gevaarlijke en ondankbare taak. Niet iedereen zal ongeschonden in Nederland terugkeren.
Edwin Ruis (1971) is historicus. Van hem verscheen in 2012 het goed ontvangen Spionnennest 1914-1918 over Rotterdam als het belangrijkste spionagecentrum van de Eerste Wereldoorlog.
- Extra informatie
- Beoordelingen (1)
Extra informatie
| Subtitel | Nederlandse militairen in Albanie 1913-1914 |
|---|---|
| Auteur | |
| Uitgever | |
| Aantal pagina's | 256 |
| Leverbaar | Niet beschikbaar |
| Uitgiftedatum | 01-11-2013 |
| Taal | Nederlands |
| Productvorm | Zachte kaft |
| Levertijd | Niet beschikbaar |
| Druk | 1 |
PFHN Dekkers –
Recensent: lkol b.d. Peer Dekkers
Militaire missies en uitzendingen naar verre oorden zijn tegenwoordig niets vreemds meer voor Nederland. Soms voor de VN, zoals destijds UNIFIL, soms voor de NAVO zoals op de Balkan en binnenkort waarschijnlijk naar Mali. de laatste missies naar Afghanistan werden opbouwmissies genoemd. Voor de Eerste Wereldoorlog bestond er nog geen VN en de internationale politiek werd bepaald door de grote Europese mogendheden. In 1913 werd het neutrale Nederland benaderd om legerofficieren te leveren voor de gendarmerie het net onafhankelijk geworden Albanië. Dit boek laat zich in met de vragen waarom Nederland zich inliet met deze opbouwmissie en het hoe het verloop ervan was.
De Eerste Haagse Vredesconferentie van 1899 was een onverwacht succes en leidde tot regelgeving op het gebied van oorlogvoering en –misdaden. Nederland had een naam gevestigd en toen het verzoek voor om officieren voor Albanië Nederland bereikte werd dat gezien als een mooie kans om te laten zien wat het Nederlandse leger in zijn mars had. Als missiechef werd door de minister van Oorlog generaal de Veer aangesteld met majoor Thomson als tweede man; een opmerkelijke keuze daar beiden elkaars tegenpolen waren en laatstgenoemde de voorkeur genoot van premier Colijn. De twee gingen op verkenning naar het verre Balkanland en zo werd Nederland langzaam maar zeker dit door krijgsheren en intriganten verscheurde land ingezogen. Ondertussen ontspon zich rond de Albanese troon een klucht waarbij de Europese adel zich trachtte te profileren voor de vacante functie van koning van Albanie. Uiteindelijk werd de onbeduidende Prins Wilhelm zu Wied gekozen, voornamelijk omdat hij door alle partijen als ongevaarlijk werd beschouwd.
De Nederlanders hadden zich in een wespennest begeven, waar zij weinig begrip voor hadden en waar niemand te vertrouwen was. De Nederlandse vredesmissie werd een vechtmissie tegen nationalistische Grieken en moslimfundamentalisten onder de pasja Essad. De koning kreeg steeds minder steun, zijn legertje liep leeg en zes maanden na zijn komst verliet hij inderhaast op een Italiaans schip het land, met achterlating van al zijn bezittingen. De Nederlandse officieren waren al na vijf maanden teruggekeerd naar hun oude eenheden. De macht over Albanië ging nog geruime tijd over en weer afwisselend van de ene rebellengroep naar de andere, Italiaanse bezettingen en meerdere staatsgrepen. Pas na de Tweede Wereldoorlog ontstond een zekere stabiliteit onder de communistische dictator Enver Hoxha die het land met ijzeren vuist regeerde en het na zijn dood in 1985 totaal verarmd achterliet. De Nederlanders probeerden vol goede moed een beetje orde te scheppen in deze chaos vol tegenstrijdige belangen en intriges. De missie had Nederland niet het zo gewenste internationale aanzien gebracht en mocht zich gelukkig prijzen dat de zo gekoesterde neutraliteit niet in gevaar kwam. De Nederlanders waren formeel in dienst van de Albanese regering. En vochten onder Albanese vlag. Het enige lichtpuntje was dat de deelnemende Nederlandse militairen zich individueel kranig wisten te weren onder moeilijke omstandigheden, los van de Nederlandse regering en krijgsmacht.
Een uiterst leesbaar en spannend boek, over een tijd en gebeurtenissen waar maar weinig mensen veel weet van hebben. Een aanrader.