In Groningen stond ons huis

€22,50

Tijdens de nazi-bezetting duiken de ouders van Hubert van Blankenstein onder. Als ze uit de onderduik terugkomen begint voor de familie een nieuwe strijd; niet tegen een zichtbare vijand, maar tegen de koude en bureaucratische Groningse gemeentelijke machinerie. Zijn moeder Nettie is de enige overlevende bewoner van haar ouderlijk huis aan de Kamplaan 8, een prachtige villa, in 1941 gevorderd ten behoeve van de Wehrmacht. Na de oorlog weigert burgemeester Cort van der Linden deze vordering op te heffen, iets dat hij wel doet voor de niet-Joodse eigenaren van omliggende gevorderde Kamplaan woningen. Spelletjes en chicanes zorgen ervoor dat zijn ouders uiteindelijk de zeven jaar durende naoorlogse strijd moeten opgeven en de woning aan de Kamplaan in arren moede verkopen aan de gemeente Groningen. De nieuwe burgemeester Jan Tuin zit in de woning en weet van geen wijken.

De gemeente Groningen heeft onderzoek laten doen naar het naoorlogse rechtsherstel van het geroofde Joodse onroerend goed. Om onafhankelijkheid te verzekeren heeft burgemeester Koen Schuiling de opdracht uitbesteed aan professoren van de Rijksuniversiteit Groningen. De rapporten die hiervan het resultaat zijn, heeft een storm van verontwaardiging ontketend bij zoon Hubert van Blankenstein. Ze impliceren dat zijn vader zelf het enorme financiële verlies van de familie heeft veroorzaakt. De Jood krijgt weer de schuld van het onrecht dat hem is aangedaan.

Om tot deze conclusie te komen, hebben de rapporten, aldus de auteur, een vals narratief gecreëerd zonder enig bewijs. Erger nog, het omvangrijk beschikbare schriftelijke bewijs wordt moeiteloos genegeerd of verworpen. Gemeente Groningen heeft inmiddels op morele gronden excuses aangeboden en de financiële schade vergoed, maar heeft nooit afstand genomen van het gewraakte rapport.

De Kamplaan 8 is slechts één verhaal. Hoeveel vergelijkbare tragedies blijven onopgemerkt in Groningen en in andere steden? Dit is een onthullende zoektocht naar vergeten onrecht. Het is de vraag of de prijs van waarheid en gerechtigheid daadwerkelijk is betaald.

Burgemeester van Groningen, Koen Schuiling, en Ronny Naftaniel schreven resp. het voorwoord en de inleiding.

Hubert van Blankenstein (1947), in Israël bekend als Chaim Even-Zohar, is in Nederland geboren. Hij heeft in de vs zijn universitaire opleiding (ba, ma) in journalistiek en internationale communicatie voltooid. Later bekleedde hij de positie van directeur bij Tacy Ltd. in Tel Aviv, een consultancybureau in de internationale diamantindustrie, en was hij redacteur en uitgever van diverse vakpublicaties waaronder From Mine to Mistress – Corporate Strategies and Government Policies in the International Diamond Industry.
Hubert heeft zich jarenlang ingezet voor in Israël wonende Nederlandse oorlogsslachtoffers. Zo was hij voorzitter van de Stichting Collectieve Marorgelden Israël (scmi) en van elah, pioniers in psychologische hulpverlening aan Shoah-overlevenden. Daarnaast vervulde hij de rol van penningmeester bij de Irgoen Olei Holland, de organisatie voor ex-Nederlandse immigranten in Israël, en was hij bestuurslid van Stichting Nini Czopp, een organisatie gericht op het verbeteren van de levenskwaliteit van Shoah-overlevenden. Tevens maakte Hubert deel uit van de door de Pensioen en Uitkeringsraad (pur) benoemde commissie die bezwaarschriften beoordeelt ingediend in het kader van de Wet Uitkeringen Vervolgingsslachtoffers 1940-1945 (wuv).
Nu gepensioneerd, verdeelt Hubert zijn tijd tussen Nederland en Israël.