In de dertiende eeuw legde men van Amsterdam naar Muiden een kade aan die later werd versterkt tot een zeedijk. Eeuwenlang beschermde deze Diemerdijk het Hollands-Utrechtse veenbied tegen de Zuiderzee. Het achterland breidde zich gestaag uit als gevolg van inklinking, toenemend stormgeweld en een stijgend zeewaterpeil. Vanaf 1670 vormde de Diemerdijk een cruciale schakel in de Hollandse Waterlinie. In deze studie staat de financiering van de aanleg, het onderhoud en de verbetering van de Diemerdijk centraal. Het dijkonderhoud was gebaseerd op middeleeuwse afspraken die een effectief onderhoud belemmerden. De provincie Utrecht blokkeerde noodzakelijke aanpassingen. Alleen het machtige Amsterdam kon via diplomatie in de Staten van Holland en innovatieve financiering resultaten boeken. Het ‘institutioneel vermogen’ van de Republiek was dus veel groter dan veelal wordt aangenomen. Pas na de invoering van de nieuwe grondwet in 1848 werd de financiering van de Diemerdijk op moderne leest geschoeid.