Acht dictators uit de twintigste eeuw
€36,99
Of het nou gaat om het fascistische Italië onder Mussolini of om de communistische Volksrepubliek China onder Mao Zedong, over één gegeven waren alle dictators uit de vorige eeuw het eens: angst en geweld zijn voor een dictator niet voldoende om alleenheerschappij te waarborgen. Aan de basis van elke succesvolle dictatuur, van die van Stalin tot Kim Il Sung, lag één fundamenteel principe: de cult van persoonsverheerlijking.
In Acht dictators uit de twintigste eeuw onderzoekt Frank Dikötter dit fenomeen en de manier waarop acht toonaangevende dictators uit de twintigste eeuw beeldvorming hand in hand lieten gaan met terreur om hun machtspositie te werven – en te behouden. Hiervoor maakt hij onderscheid tussen twee sterk uiteenlopende soorten archiefmateriaal die beide echter essentieel blijken: propaganda én verslagen van buitenstaanders.
Dikötter zoekt op ingenieuze wijze naar de verbanden tussen ogenschijnlijk uiterst verschillende dictaturen en toont aan dat dictators als Hitler en Ceausescu niet in een vacuüm leefden, maar juist lessen trokken uit de daden van hun voorgangers. Een fascinerend perspectief op de dictaturen van de twintigste eeuw en de cultussen die hieraan ten grondslag lagen.
Gebaseerd op nog niet eerder onderzocht materiaal
Frank Dikötter is in Nederland geboren en groeide op in Zwitserland. Sinds 2006 is hij hoogleraar Humanistiek aan de Universiteit van Hongkong, voor die tijd was hoogleraar Moderne Chinese geschiedenis aan de Universiteit van Londen. Hij schreef eerder een trilogie over Mao en China, die samen een indringend beeld van een deel van het Mao-tijdperk schetste.
- Extra informatie
- Beoordelingen (1)
Extra informatie
Subtitel | De cult van persoonsverheerlijking |
---|---|
Auteur | |
Uitgever | |
Aantal pagina's | 352 |
Leverbaar | Niet beschikbaar |
Uitgiftedatum | 05-09-2019 |
Taal | Nederlands |
Productvorm | Harde kaft |
Levertijd | Niet beschikbaar |
Druk | 1 |
Historiek –
“Frank Diköter noemt in dit vlot geschreven boek angst als belangrijke pijler van de dictatoriale machtsbasis. Door af te rekenen met politieke tegenstanders en door een gevreesd politie- en veiligheidsapparaat op te richten, onderdrukten ze hun onderdanen. Uit angst – en niet zozeer uit aanbidding – stelden die zich gewillig op en klapten of juichten ze als hun leider daar om vroeg. Natuurlijk is die constatering niet onjuist, al moet de individuele verantwoordelijkheid van gewone burgers niet uitgevlakt worden.” – Kevin Prenger op Historiek
Lees hier de hele bespreking